وزارت دفاع آمریکا (پنتاگون) پذیرفت که در آخرین روزهای خروج از کابل، یک خانواده هدف حمله اشتباهی پهپاد آمریکایی قرار گرفته است، و شماری از اعضای یک خانواده کشته شده اند. وزیر دفاع آمریکا عذرخواهی کرده است.

حمله یک هواپیمای بی‌سرنشین آمریکایی در ۲۹ اوت (آگوست)، یک روز پیش از تکمیل عملیات تخلیه شهروندان آمریکایی و همکاران افغان از فرودگاه کابل رخ داد.

یک روز بعد از این حمله مشخص شد که ۱۰ غیرنظامی عضو یک خانواده از جمله ۷ کودک در این حمله کشته شده‌اند.

ژنرال کنت مکنزی، فرمانده مرکزی آمریکا (سنتکام) روز گذشته بنا به تحقیقات ارتش آمریکا پذیرفت که غیرنظامیان در این حمله کشته شده اند و گفت که این حمله “یک اشتباه” بود و بابت این موضوع “صمیمانه عذرخواهی” می‌کند.

لوید آستین، وزیر دفاع آمریکا نیز در بیانیه‌ای از خانواده آقای احمدی عذرخواهی کرده است.

او گفت: “حالا ما می‌دانیم که هیچ ارتباطی بین آقای احمدی و داعش شاخه خراسان وجود ندارد، فعالیت‌های وی در آن روز کاملا بی‌ضرر بوده و به هیچ وجه مربوط به تهدید قریب الوقوعی نبوده که ما روبرو بودیم، و آقای احمدی نیز به همان اندازه بی‌گناه است که سایر قربانیانی که به طرز تراژیکی کشته شدند.”

برایان کاستنر، مشاور ارشد سازمان عفو بین الملل گفته که اذعان آمریکا “گام مهمی در جهت حسابرسی” است و این کشور باید گام‌های دیگری از جمله پرداخت غرامت به بازماندگان این حمله را روی دست بگیرند.

قربانیان چه کسانی بودند؟

سمیه، خردسال‌ترین قربانی حادثه، فقط دو سال داشت.

بازماندگان این خانواده به بی‌بی‌سی گفتند که کوچکترین کودکی که کشته شد، سمیه دو ساله بود و بزرگترین کودک فرزاد ۱۲ ساله بود.

فرزاد ۱۲ ساله بود

ایمل احمدی گفت که او و دیگر اعضای خانواده برای خروج از افغانستان به آمریکا درخواست داده بودند. نیویورک تایمز گفته که چهار روز پیش از حمله نهادی که آقای احمدی در آن کار می‌کرد، درخواست خروج زمری احمدی و خانواده‌اش را داده بود و منتظر پذیرش بودند.

ایمل احمدی می‌گوید ایالات متحده “یک اشتباه کرد، این یک اشتباه بزرگ بود”.

او گفت که سمیه دختر دو ساله‌‌اش در این حمله کشته شده است.

سمیه کوچک‌ترین کودک کشته شده بود

سمیه، ۲ ساله خردسال‌ترین قربانی این حمله بوده است

زمری احمدی، امدادگر افغان، کارمند یک اداره بین‌المللی بود. و به گفته نیویورک تایمز او در رشته مهندسی برق تحصیل کرده بود و ۱۴ سال برای نهاد غیردولتی “بین المللی تغذیه و آموزش” که مرکز آن در کالیفرنیا آمریکا است کار می‌کرده است.

او در روزهای پیش از حمله، با همین خودروی تویوتا کرولا غذا برای بیجاشدگان جنگ در کابل توزیع می‌کرده است.

دو قلوهایی که کشته شدند.

به گفته بازماندگان، احمد ناصر، که در این حمله کشته شد قبلا به عنوان مترجم با نیروهای آمریکایی کار می‌کرد.

بازماندگان حادثه گفتند که تکه‌های قربانیان را کنار هم گذاشتند، “آنها آنقدر سوخته اند که نمی‌توانیم اجساد و چهره آنها را تشخیص بدهیم.”

احمد ناصر، قبلا به عنوان مترجم نیروهای آمریکایی کار کرده بود.

بنا به گزارش نیویورک تایمز، نیروهای آمریکایی اجازه صدور دستور حمله را به “فرماندهان پایین‌رتبه” در روزهای تخلیه فرودگاه کابل داده بودند.

چرا به این خودرو حمله شد؟

هواپیماهای بی‌سرنشین آمریکایی امنیت اطراف فرودگاه کابل را در روزهای تخلیه از فرودگاه کابل در فاصله روزهای ۱۵ تا ۳۰ اوت (آگوست) تامین می‌کردند.

این حمله زمانی رخ داد که که زمری احمدی، امدادگر افغان با خودرو در حال ورود به خانه‌اش در فاصله سه کیلومتری فرودگاه کابل بوده است.

در گزارش روزنامه نیویورک تایمز آمده که ارتش آمریکا، احتمالا جابجایی بشکه‌های آب در این خودرو را مواد انفجاری تصور کرده بودند.

در تحقیق روزنامه نیویورک تایمز آمده که نهادهای اطلاعاتی آمریکا خودرویی را برای ۸ ساعت دنبال کرده بودند و تصور می‌کردند که او با شاخه خراسان داعش در ارتباط است.

یک هفته پیش‌تر از آن، یک حمله کننده انتحاری داعش شاخه خراسان خود را در میان جمعیت دروازه ورودی فرودگاه کابل منفجر کرده بود که به کشته شدن ۱۷۰ تن، از جمله ۱۳ سرباز آمریکایی انجامید.

مقام‌های آمریکایی و بریتانیایی نسبت به وقوع حمله داعش بارها هشدار داده بودند.

رامین یوسفی، یکی از بستگان قربانیان به بی‌بی‌سی گفت که “این اشتباه است، این یک حمله وحشیانه است و بر اساس اطلاعات اشتباه اتفاق افتاده است.”

روز بعد از حادثه، رحیم یوسفزی، برادرزاده آقای احمدی به لیز دوست، خبرنگار ارشد بی‌بی‌سی در کابل گفت که نمی‌تواند درک کند که چرا کسی که با نیروهای آمریکایی کار می‌کرده هدف این حمله قرار گرفته و همراه با ۷ کودک‌اش “تکه تکه شده اند، در حدی که چهره‌های آنها قابل شناسایی نبود.”

خانم دوست می‌گوید “اشتباه بزرگ تراژیک در آخرین ساعاتی رخ داده که آمریکا امیدوار بود با عزت از افغانستان خارج شود.”

خانه زمری احمدی پس از حمله پهبادی آمریکایی

نیویورک تایمز در بازسازی روز حمله براساس گفته‌های همکاران او می‌گوید کارهای روزانه او به صورت معمول انجام شد، زمری احمدی ساعت ۹ صبح از خانه خارج شد و دو همکارش را سوار کرده و هر سه باهم در دفتر صبحانه خوردند. پسانتر او همکار دیگرش را به دفتر طالبان برای گرفتن اجازه توزیع غذا رسانده است.

حدود ساعت ۲ بعد از ظهر او و همکارش به دفتر برگشته اند. دوربین‌های این دفتر نشان می‌دهند که او و همکارش بشکه‌های آب را از دفتر به خانه می‌برد.

پس از ساعت ۳ بعد از ظهر دوربین‌های دفتر نیز خاموش است، ارتش آمریکا گفته که چهار مرد را دیده اند که بسته‌هایی را داخل خودرو می‌گذارند، اگرچه نمی‌دانستند که در آنها چه چیزی است. اما نیویورک تایمز می‌گوید آنها بسته لپ‌تاپ را همراه خود داشتند.

آقای احمدی همکارانش را رسانده و به خانه خود برگشته است و به گفته برادرش، اطفال بنا به عادت همیشگی در اطراف خودرو او جمع شده بودند.

مسئولان آمریکایی گفتند که نگران بودند که این خودرو مظنون به محل پرتراکم‌تر و یا به فرودگاه کابل برود، و اپراتور خانه آقای احمدی را در آن روز اصلا ندیده است و تصمیم گرفتند که این لحظه حمله است.

به گزارش نیویورک تایمز مسئولان آمریکایی گفتند که موشک ۲۰ پوندی (۹ کیلوگرمی) این حمله توسط هواپیمای بی‌سرنشنین ام‌کیو ۹ پرتاب شده است.

روز پس از حادثه، سخنگوی پنتاگون مدعی شد که غیرنظامیان احتمالا براثر انفجار بعدی کشته شده اند. اما متخصصان به نیویورک تایمز گفتند که انفجار دومی رخ نداده و تنها انفجار موشک پرتاب شده از هواپیمای آمریکایی بوده است.

روز پس از این حمله نیز داعش حمله موشکی به سمت فرودگاه کابل از طریق یک خودرو را انجام داد.

طالبان نیروهای آمریکایی در کابل را متهم به “اقدام غیرقانونی در خاک خارجی” کرده بود.

شفیع کریمی، روزنامه‌نگار آزاد در همان روز ویدیویی نشر کرد که نشان می‌داد خانه‌ای در منطقه مسکونی اطراف فرودگاه کابل هدف حمله قرار گرفته است.

نوشته خانواده‌ای که در حمله پهبادی آمریکا در کابل کشته شدند، چه کسانی بودند؟ اولین بار در دانشجویان افغانستان | همصنفی | afghan students. پدیدار شد.

در اطلاعیه وزارت معارف که روز گذشته نشر شد، آمده است:” به اطلاع تمام مکاتب ابتدایی، لیسه (دبیرستان) و مدارس رسمی طبقه ذکور رسانیده می‌شود تا روند آموزشی خویش را سر از تاریخ ۲۷ سنبله/شهریور آغاز کنند. بنا بر این تمامی استادان و شاگران طبقه ذکور باید به مکاتب خویش حاضر شوند.”

اگرچه وزارت معارف آن را “آغاز روند تدریجی تعلیمی” خوانده است، که ممکن است به معنای تدوین فرامین جداگانه برای تحصیل دختران باشد.

کاربری در توییتر نوشته که “در اعتراض به نادیده گرفتن حق تحصیل دختران، آموزش پسران در مکاتب را نیز تحریم کنید. لبیک گفتن به تبعیض است اگر زنگ مکاتب بدون حضور دختران نواخته شود و شما با بدرقه کردن پسران تان به سوی مکتب عملا این تبعیض را پذیرفته اید.”

کاربر دیگری نیز نوشته که “در دوره قبلی شان (دهه ۱۹۹۰) هم به همین ترتیب مکاتب ذکور شروع شد و گفتند بعد از منظم کردن بخش مکاتب دختران شروع خواهد شد که پنج سال طول کشید.”

حمیرا ثاقب، فعال اجتماعی نیز در توییتر نوشته که “تکرار تاریخ، زنان به جرم زن بودن حبس شدند.”

مریم سادات نیز توییتی نوشته که “بازگشایی مکاتب بدون حضور دانش آموزان دختر و آموزگاران زن یک حقارت تاریخی است بگذارید این دختران بِه ثمر برسد هیچ جامعه بدون حضور زن بِه شگوفایی نمیرسند و پایدار نیست …”

دختران پیش از ورود طالبان به کابل در سال ۱۹۹۲ نیز درس می‌خواندند.

در دوره پنج ساله قبلی تسلط طالبان بر کابل در سال‌های ۱۹۹۲-۲۰۰۱ نیز دختران از ادامه تحصیل بالاتر از کلاس ششم منع شده بودند.

کاربر دیگری در فیسبوک نوشته که “دختران افغانستان را فراموش نکنید!”

دوستان و رفقای مرد؛ از شما درخواست میکنیم تا هنگام مشخص نشدن آغاز مجدد مکاتب و پوهنتون های (مدارس و دانشگاه ها) دخترانه از رفتن به این مراکز خودداری کنید.”

نوشته مدارس افغانستان باز شدند اما بدون حضور دختران اولین بار در دانشجویان افغانستان | همصنفی | afghan students. پدیدار شد.

این بنیاد روز سه شنبه هفتم سپتمبر (۱۶ سنبله)در بیانیه‌ای گفت: “آنان بورس‌هایی دریافت خواهند کرد که زمینهٔ ادامه تحصیل را از طریق مشارکت بین بنیاد قطر و صندوق توسعه‌ای قطر برای آنان فراهم خواهد کرد.”

تیم دختران روبات ساز افغان حدود ۲۰ عضو دارد که اکثرشان کمتر از ۲۰ سال سن دارند و پس از تصرف افغانستان توسط طالبان از کشور بیرون شده و در کشورهای مختلف جهان از جمله قطر و مکسیکو سکونت دارند.

در همین حال انتوني بلينكن، وزير امور خارجهٔ امريكا روز سه شنبه در جریان سفر از قطر با چند تن از اعضای اين تيم ملاقات كرد.

آقای بلینکن خطاب به آنان گفت: “شما در سراسر جهان مشهور و منبع الهام استید. داستانی که قبلاً در مورد اهمیت اشتغال زنان در علوم گفته اید پیام مهمی را، فرا تر از افغانستان، به سراسر جهان می‌فرستد. ”

شیخ هند بنت حمد آل ثانی، معاون و رییس اجرایی بنیاد آموزش و علوم قطر گفت: “این دانش آموزان با استعداد و خلاق در حالت بلاتکلیفی و ناآرامی به سر می‌برند و ما در بنیاد قطر می‌خواهیم هر کاری که از دست ما بر می‌آید [برای آنان] انجام دهیم.”

رویا محبوب، بنیانگذار نهاد دیجیتل سیتزن فند گفت که دختران “از این فرصت تحصلی در خارج از کشور هیجان زده و سپاسگزار استند.”

تیم دختران روبات ساز افغان در سال ۲۰۱۷ پس از آن خبر ساز شدند که ویزه آنان برای شرکت در مسابقهٔ رباتیک در واشنگتن رد شد. اما دونالد ترمپ، رییس جمهور آن وقت ایالات متحده زمینه سفر آنان را فراهم کرد.

تیم دختران روبات ساز افغان سال گذشته دستگاه تنفس مصنوعی را از پرزه جات موتر ساختند که می‌تواند به عنوان بدیل وینتیلاتور یا دستگاه تنفس مصنوعی برای بیماران کووید۱۹ که با مشکل حاد تنفسی روبرو استند، به کار برود.

تیم دختران روباتیک افغانستان در سال ۲۰۱۷ میلادی به کمک نهاد دیجیتل سیتزن فند رسماً کار خود را در ولایت هرات آغاز کردند، این تیم در جریان چهار سال گذشته ۱۲ روبات را طراحی کردند و در چندین مسابقۀ جهانی از جمله فرست گلوبل نیز اشتراک کرده و توانستند افتخاراتی را برای افغانستان کمایی کنند.

نوشته قطر به تیم روباتیک دختران افغان بورس تحصیلی اعطا کرد اولین بار در دانشجویان افغانستان | همصنفی | afghan students. پدیدار شد.

این گروه قرار بود ماه گذشته به بیرون از افغانستان منتقل شوند، اما یک منبع نزدیک به تیم ملی فوتبال بانوان افغانستان به خبرگزاری فرانس پرس گفته است که حملۀ انتحاری در نزدیکی دروازۀ ورودی میدان هوایی مانع انتقال آنان شد.

سردار نوید حیدر، سفیر جهانی سازمان غیر دولتی “فوتبال برای صلح” مستقر در لندن گفته است که پس از دریافت تقاضا برای نجات این بانوان ورزشکار افغان از سوی یک سازمان غیردولتی دیگر مستقر در بریتانیا به عمران خان، صدر اعظم پاکستان، که زمانی ستارۀ مشهور ورزش کرکت بود، نامه نوشت و خواستار کمک در این زمینه شد.

تا کنون بیش از ۷۵ نفر از ورزشکاران و اعضای خانواده‌های آنان از مرز زمینی تورخم وارد پاکستان شده و قرار است حدود ۳۰ نفر دیگر نیز به زودی به آن کشور منتقل شوند.

خبرگزاری فرانس پرس گزارش داده است که این ورزشکاران و اعضای خانواده‌های شان مدت یک ماه در پاکستان به سر برده و سپس به کشور دیگری منتقل خواهند شد، اما تا کنون مشخص نشده است که آنان به کدام کشور خواهند رفت.

آقای حیدر گفت که این بانوان ورزشکار که اعضای تیم‌های زیر ۱۴ سال، ۱۶ سال و ۱۸ سال بودند، چادری به سر کرده و مرز افغانستان و پاکستان را پشت سر گذاشتند.

طالبان در رژیم قبلی شان بین سال‌های ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱ زنان و دختران را از ورزش منع کرده بودند و نشانه‌هایی وجود دارد که اینبار نیز همچو محدودیتی را وضع کنند.

پیش از این یک مقام ارشد طالبان به یک رسانۀ آسترالیایی گفته بود که ضرور نیست که زنان ورزش کنند، اما بشیر احمد رستمزی، رییس کمیتۀ تربیت بدنی و ورزش افغانستان روز سه شنبه گفت که رهبران ارشد طالبان هنوز هم سرگرم تصمیم‌گیری در مورد ورزش زنان اند.

احمدالله وثیق٬ عضو کمیسیون فرهنگی طالبان

بعد از آن که شبکۀ تلویزیونی اس‌بی‌اس هفته گذشته اظهارات احمدالله وثیق٬ یک عضو کمیسیون فرهنگی طالبان را نشر کرد که در آن به وضع محتمل محدودیت‌ها بر ورزش زنان اشاره شده بود، مقام‌های کرکت آسترالیا از لغو بازی‌های تیم کرکت این کشور با تیم افغانستان که برای ماه نومبر برنامه‌ریزی شده٬ هشدار دادند.

اما آقای وثیق سپس گفت که حکومت طالبان هنوز کدام پالیسی رسمی درمورد ورزش زنان ارایه نکرده است.

وثیق می‌گوید: “امارت اسلامی نه تنها با سپورت و ورزش مخالفت ندارد بلکه آن را تشویق هم می‌کند. ولی امارت اسلامی دربارۀ ورزش زنان موقف رسمی خود را هنوز اعلان نکرده است. امکان دارد در آینده اعلان شود. چیزی که من قبلا گفته بودم ابراز نظری بود با در نظر داشت وضعیت امنیتی و فرهنگی کشور.”

موج خارج شدن ورزشکاران، خبرنگاران و دیگر افراد مسلکی از افغانستان درحالی ادامه دارد که طالبان بارها با تاکید از مردم خواسته اند که از کشور خارج نشوند و اطمینان داده اند که مصوونیت آن‌ها را در داخل کشور اطمینان بخش خواهند کرد.

فواد چوهدری، وزیر اطلاعات پاکستان با نشر پیامی در تویتر از بانوان ورزشکار افغان استقبال کرده است: “تیم فوتبال بانوان افغانستان را که از مرز تورخم [به پاکستان] رسیدند، خوش آمدید می‌گوییم. این ورزشکاران پاسپورت معتبر افغانستان و ویزای پاکستان را با خود دارند.”

کم از کم ۷۵ عضو تیم ملی فوتبال بانوان افغانستان و اعضای خانواده‌های آنان ماه گذشته به آسترالیا منتقل شدند.

اعضای تیم بانوان، فعالان سیاسی و اجتماعی زن، و دیگر شخصیت‌های معروف هنری و فرهنگی در یک بخش از موج هجرت از افغانستان که ماه گذشته بعد از تسلط طالبان بر کابل آغاز شده٬ کشور خود را ترک می‌کنند.

تیم فوتبال بانوان ازسوی فدراسیون فوتبال افغانستان در سال‌های اخیر تاسیس شد. این تیم برخی بازیکنان نیرومند داشت که در بازی‌های بین‌المللی هم اشتراک کردند.

تیم فوتبال بانوان افغانستان بعد از این که چند سال پیش کرام‌الدین کریم٬ رئیس فدراسیون وقت فوتبال به اذیت و آزار جنسی متهم شد، توجه رسانه‌های داخلی و جهانی را به خود جلب کرد.

ازسوی دیگر توبا سنگر٬ رئیس تیم کرکت بانوان افغانستان از مسوولان کرکت جهان خواسته که اگر طالبان از بازی کرکت زنان جلوگیری کنند٬ تیم ملی کرکت مردان افغانستان نباید بخاطر چنین تصمیم مجازات شود.

توبا سنگر که بعد از تسلط طالبان به کانادا رفته به آژانس خبررسانی فرانسه گفته که وضع محدودیت بر کرکت، این بازی را که نو در افغانستان رونق یافته٬ سخت متضرر خواهد کرد.

او می‌گوید: “این نظر خوب نیست که به تیم ملی کرکت افغانستان محدودیت وضع شود، آن‌ها کشور خود را به گونه مثبت به جهانیان معرفی کرده اند.”

نوشته اعضای تیم فوتبال بانوان افغانستان به پاکستان منتقل شدند اولین بار در دانشجویان افغانستان | همصنفی | afghan students. پدیدار شد.

عسل یکی از بازیکنان تیم‌ملی کریکت افغانستان است که این روزها مانند بسیاری از هم‌تیمی‌های خود از ترس حکومت طالبان، مخفی شده‌ است. البته عسل نام واقعی‌ او نیست و مجبور است آن را پنهان کند. زیرا نیروهای طالبان در کابل، تاکنون چندین بار به دنبال بازیکنان تیم کریکت زنان افغانستان رفته‌اند.

او می‌گوید: “زنانی که کریکت یا ورزش دیگری انجام می‌دادند، اکنون دیگر ایمن نیستند و وضعیت در کابل بسیار وخیم شده است. ما گروهی در واتس‌اپ داریم و هر شب در مورد مشکلات و برنامه‌هایمان برای آینده صحبت می‌کنیم. اما در حقیقت همه ما ناامید هستیم.”

عسل از زمان ورود طالبان به کابل در اواسط ماه اوت، به ندرت از خانه خارج شده و لباس کریکت خود نیز در جای امنی پنهان کرده است. او در مورد مواجه طالبان با یکی از هم تیمی‌هایش می‌گوید: “در دهکده‌ای که آن‌ها بازی می‌کردند، افرادی بودند که با طالبان همکاری می‌کردند. در نتیجه وقتی طالبان کابل را گرفتند، آنها را تهدید کردند و گفتند اگر دوباره سعی کنید کریکت بازی کنید، می‌آییم و شما را می‌کشیم.”

تقوا، که او نیز از نام مستعار استفاده می‌کند، سال‌ها در کریکت زنان افغانستان فعالیت داشته است. او پس از سقوط کابل موفق به فرار از کشور شد. اما یک هفته پیش از فرار، مجبور بود از خانه‌ای به خانه دیگر نقل مکان کند تا شناسایی نشود. طالبان با پدرش تماس گرفته بودند، اما او گفته بود که از دخترش بی‌خبر است.

تقوا می‌گوید: “اصلاً نمی‌خواهم به اینکه چه اتفاقی می‌افتاد، فکر کنم. وقتی طالبان به کابل آمدند، یک هفته نه چیزی خوردم و نه خوابیدم.”

“تنها به فکر خودم نبودم، بلکه نگران دخترانم بودم. زندگی و تحصیلات آن‌ها فدا خواهد شد. برخی حتی ازدواج نکرده‌اند تا بتوانند برای افغانستان بازی کنند. من نگران جان آن‌ها هستم.”

بازیکن دیگری به نام حریر هم با نام مستعار با بی‌بی‌سی گفتگو ‌کرد. بازی کریکت برای او به عنوان یک زن افغان، معنای بسیار بیشتری از خود این ورزش دارد.

او می‌گوید: “وقتی بازی می‌کنم احساس می‌کنم یک زن قوی هستم. اعتماد به نفس دارم و به خودم افتخار می‌کنم. می‌توانم خود را زنی تصور کنم که توانایی هر کاری را دارد و می‌تواند رویاهای خود را محقق کند.”

اما برای حریر و بقیه تیم کریکت زنان افغانستان، این رویاها ممکن است دیگر هیچ‌وقت به واقعیت بدل نشوند.

کمتر از یک سال پیش آنها امید بسیاری برای موفقیت داشتند، اما اکنون از نبود امنیت می‌ترسند و احساس می‌کنند از سوی مقام‌های ورزشی رها شده‌اند. مقاماتی که به عقیده این دختران می‌توانستند کمک بیشتری به آن‌ها بکنند.

ظهور کریکت در افغانستان چیزی تقریباً شبیه به یک افسانه بود. زیرا تنها یک سال پس از لغو ممنوعیت این ورزش از سوی طالبان، در سال ۲۰۰۱ بود که این کشور توانست توسط شورای بین‌المللی کریکت (ICC) به عنوان عضو وابسته پذیرفته شود.

کمی‌ بعد طالبان سرنگون شد تا کریکت همراه با ورزش‌های دیگری مانند فوتبال شروع به شکوفایی کنند.امال پاسارلی، سردبیر بخش پشتو بی‌بی‌سی می‌گوید: “اگر به بیست سال گذشته نگاه کنیم، جنگ، حملات انتحاری، و کلاً مشکلات بسیاری داشته‌ایم. اما تنها عاملی که سبب خوشحالی همه مردم بود و آنها را از نظر احساسی درگیر می‌کرد … ورزش بود.”

“فقط ورزش بود که این امکان را به مردم می‌داد تا شاد باشند و بتوانند اتفاقات پیرامون خود را فراموش کنند.”علاقه وافر به کریکت در افغانستان در طول دهه ۲۰۰۰ افزایش یافت، زیرا تیم مردان پیشرفت خارق‌العاده‌ای در صحنه جهانی داشت و با صعود به جام جهانی ۲۰۱۵ استرالیا، جشن‌های خیابانی سراسر این کشور را فرا گرفت.

در سال ۲۰۱۷، به آن‌ها مجوز حضور در مسابقات تست کریکت (نوعی کریکت که طولانی‌تر و با استاندارد بالاتری برگذار می‌شود) اعطا شد. بازیکنانی مانند رشید خان و محمد نبی در حال حاضر ستاره‌های بین‌المللی هستند و در سراسر کشور مورد احترام و ستایش مردم.با این حال، اولین تیم ملی زنان افغانستان که در سال ۲۰۱۰ تشکیل شد، از همان ابتدا با مقاومت‌های بسیاری روبرو شد.

در سال‌های اولیه، هیئت کریکت افغانستان (ACB) با این ادعا که از سوی طالبان تهدید شده‌، مانع از حضور تیم زنان در چندین تورنمنت بین‌المللی شد.در سال ۲۰۱۲ تیم ملی زنان برای شرکت در یک تورنمنت منطقه‌ای با حضور شش تیم، به تاجیکستان سفر کرد و قهرمان این مسابقات شد. اما این تیم دو سال بعد مجدداً از حضور در مسابقات منع شد. هیئت کریکت دلیل این تصمیم را تهدیدهای دریافتی از سوی طالبان عنوان کرد.

با وجود انحلال تیم، دختران و زنان جوان در سراسر افغانستان به این ورزش ادامه دادند و همچنان تعداد کمی از کارکنان هیئت کریکت هماهنگی برگذاری مسابقات زنان را بر عهده داشتند. اما مشکلات برای نسل جدید زنان کریکت‌باز همچنان ادامه داشت.

حریر می‌گوید: “در هیئت کریکت، از آن‌ها حمایت نمی‌کردند و تنها با اصرار و خواهش فراوان بود که مسابقات زنان را برگذار می‌کردند. اعضای هیئت همچنین مرتب به زنان تذکر می‌دادند که هنگام حضور در زمین چگونه رفتار کنند.

او ادامه می‌دهد: “من در هنگام بازی به خاطر مردانی که تماشاگر بودند، نمی‌توانستم فریاد بزنم و خوشحالی خود را بروز دهم.””باید احساساتم را کنترل می‌کردم. نمی‌توانستم برای تشویق هم‌تیمی‌هایم فریاد بزنم و از آن‌ها حمایت کنم، زیرا اعضای هیئت مرتب می‌گفتند، نباید جشن بگیرید، نباید فریاد بزنید یا ژست بگیرید.”

با پیشرفت تیم مردان، هیئت کریکت مجبور شد بازی زنان را جدی‌تر بگیرد. با الزام فدارسیون جهانی کریکت، کلیه دوازده کشور عضو، از جمله افغانستان که در سال ۲۰۱۷ به عضویت این فدراسیون درآمد، ملزم به داشتن تیم ملی زنان بودند و به این ترتیب، برای اولین بار ۲۵ بازیکن در نوامبر ۲۰۲۰ تیم ملی زنان افغانستان را تشکیل دادند.

همه این‌ها تنها ده ماه پیش بود و به نظر می‌رسید که طلوع جدیدی برای کریکت زنان در افغانستان باشد، اما دوران این طلوع متأسفانه بسیار کوتاه‌مدت بود.طالبان در دوران حکومت قبلی خود، از سال ۱۹۹۶ تا ۲۰۰۱، تقریباً هر نوع آموزش‌ و تحصیلاتی را برای دختران و زنان ممنوع کرده بود (دختران پس از هشت سالگی اجازه تحصیل نداشتند). حتی زنان اجازه کار نداشتند و بدون همراهی خویشاوندان مرد خود اجازه خروج از خانه را نیز نداشتند.

هرچند که طالبان این بار تلاش کرده‌اند تصویر معتدل‌تری از خود به نمایش گذارند، اما احتمال حضور زنان در ورزش بسیار اندک است.حمید شینواری، مدیر اجرایی کمیته کریکت افغانستان به بی‌بی‌سی گفت: “طالبان از تیم مردان حمایت کرده است و آن‌ها اجازه یافته‌اند در اولین مسابقه تست کریکت خود در ماه نوامبر برابر استرالیا در هوبارت قرار بگیرند. اما انتظار می‌رود فعالیت تیم زنان متوقف شود. موضوعی که به احتمال زیاد عضویت افغانستان در فدراسیون بین‌المللی کریکت را به خطر خواهد انداخت.

اما زنان تیم کریکت افغانستان امیدوارند آنها نیز مانند پنجاه ورزشکار زنی که در ماه اوت توسط دولت استرالیا نجات داده شدند، از دست حکومت طالبان فرار کنند.فدراسیون بین‌المللی فوتبال نیز از ادامه تلاش‌ها و مذاکرات خود برای خروج زنان فوتبالیست و دیگر ورزشکاران از افغانستان خبر داده است.

سخنگوی فدراسیون جهانی کرکیت می‌گوید: “همانطور که از ما انتظار می‌رود، در تماس نزدیک با هیئت کریکت افغانستان هستیم، وضعیت را زیر نظر داریم و حمایت خود را از زنان ورزشکار اعلام کرده‌ایم.”

اما تقوا می‌گوید که فدراسیون جهانی کریکت به طور مستقیم با زنان کریکت‌باز تماس نداشته و هیئت کریکت افغانستان نیز علاقه چندانی برای کمک به آنها نشان نداده است.

او با اشاره به عزیزالله فضلی، که پس از تصرف طالبان منصوب شد، اضافه می‌کند: “فدراسیون جهانی هرگز به ما کمک نمی‌کند. آن‌ها همیشه ما را ناامید می‌کنند. زیرا آن‌ها تنها با افرادی که مخالف کریکت زنان هستند، مانند رئیس جدید کمیته، صحبت می‌کنند.”آقای شینواری در پاسخ به این سوال که آیا هیئت کریکت همچنان از زنان حمایت خواهد کرد یا خیر، گفت: “دولت آینده تصمیم خواهد گرفت.”

به رغم این شرایط، عسل هنوز معتقد است که تیم می‌تواند دوباره دور هم جمع شود.حریر نیز وقتی از رویاهای خود برای آینده‌ای بهتر صحبت می‌کند، گویی جان دوباره‌ای می‌گیرد. او می‌گوید: “می‌خواهم یک بازیکن بین‌المللی کریکت باشم.”

“می‌خواهم یک زن قوی افغانستانی باشم که می‌تواند زندگی دیگران را تغییر دهد. می‌خواهم الگویی برای سایر زنان و دختران افغانستانی باشم. می‌خواهم حداقل ذهنیت چند مرد را در افغانستان تغییر دهم. می‌خواهم به خودم افتخار کنم، همین و بس.”

عسل همچنین گفت: “در فرهنگ افغانستان موانعی سر راه ورزش زنان وجود دارد. بسیاری معتقدند زنان ضعیف هستند و برای بازی کریکت ساخته نشده‌اند. آن‌ها باید ازدواج کنند، بچه به دنیا آورند و در خانه کار کنند و فرزندان خود را پرورش دهند. وظیفه اصلی آن‌ها باید مراقبت از شوهران خود باشد.

“در خانواده من نیز برخی از اقوام می‌گویند من نمی‌توانم بازی کنم زیرا فرهنگ اسلامی به زن اجازه نمی‌دهد کریکت بازی کند. اما من عاشق این ورزش هستم.””وضعیت ما بد است. اما تا وقتی نفس می‌کشیم، امید وجود دارد. اگر از کشور خارج شویم و به جای امنی منتقل شویم، دوباره شروع خواهیم کرد. ما از رویاهای خود دست نمی‌کشیم، انشالله.”

مطالب بیشتر:

اشک ریختن ناجیه غلامی مجری بی بی سی فارسی برای مردم افغانستان

تیم روباتیک دختران افغانستان وارد قطر شدند

مهاجران از مرز ایران به خاک افغانستان بازگردانده خواهند شد

ابهام در آینده آثار تاریخی افغانستان

نوشته تیم کریکت زنان افغانستان از ترس پنهان شده‌اند اولین بار در دانشجویان افغانستان | همصنفی | afghan students. پدیدار شد.

پس از خروج نیروهای آمریکایی از افغانستان، زندگی برای کسانی که در این کشور مانده‌اند، چگونه است؟ چهار نفر از شهرها و ولایات مختلف در سراسر این کشور به بی‌بی‌سی گفتند که پس از آمدن طالبان، آزادی‌های اولیه شان را از دست داده و برای زنده ماندن تلاش می‌کنند.

برخی از نام‌ها در این مطلب برای حفاظت از افرادی که صحبت کرده‌اند، تغییر داده شده است.

مزارشریف

مزارشریف یک شهر بزرگ و قطب اصلی اقتصادی در شمال افغانستان و به تاجیکستان و ازبکستان نزدیک است. این شهر در ۱۴ اوت (۲۳ مرداد) به دست طالبان افتاد.

مجیب قبلا در رستوران کار می‌کرد، اما حال برای دسترسی به مواد غذایی تلاش می‌کند. در تماسی تصویری از مزارشریف، او به کف کثیف یک ساختمان متروکه جایی که چند پتو روی هم قرار داشت، اشاره کرد و گفت حالا این جا خانه او است.

مجیب چند هفته پیش وارد این شهر شد. یکی از بیش از نیم میلیون افغان که امسال در نتیجه درگیری بین طالبان و نیروهای دولت سابق آواره شده است.

او گفت که پدرش بیشتر از ۱۰ سال پیش توسط طالبان کشته شد. یک دهه بعد حال او “می‌ترسد که بیرون برود، چرا که آن‌ها مردم را مورد ضرب و شتم قرار می‌دهند.”

تصاویر هفته گذشته از مزارشریف دهها افغان با چمدان و کیسه‌های پلاستیکی در دست را نشان می دهد که در صددند با اتوبوس خود را به کابل، پایتخت برسانند.

اما مجیب گفت که از چند روز پیش یعنی اززمان خروج نیروهای آمریکایی، شمار بیشتری از مردم از کابل به مزارشریف می آیند تا راهی برای رفتن به ازبکستان پیدا کنند.مجیب هم به فکر فرار است، اما نمی‌داند که موفق می‌شود یا نه؟ او گفت: “طالبان اینجاست و آن‌ها نمی‌خواهند که مردم کشور را ترک کنند.”

لشکرگاه، ولایت هلمند

ولایت هلمند در جنوب، جایی است که نیروهای بریتانیایی در جریان درگیری‌ها در آن جا مستقر بودند. این ولایت در ۱۳ اوت (۲۲ مرداد) به دست طالبان افتاد. لشکرگاه، مرکز این ولایت در هفته های قبل صحنه درگیری‌های شدید بود.

در مطب دکتر ویکتوراوروسوویچ برروی تابلویی کیسه‌های پلاستیکی کوچک حاوی گلوله چسبانده شده است. او در جریان این مصاحبه یکی از این کیسه ها را جلوی دوربین موبایلش گرفت و گفت:”ما این دیوار را دیوارشرمساری می نامیم.”

او گفت که این گلوله‌ها را از بدن بیماران جوان خارج کرده است.دکتر اوروسوویچ در بیمارستان لشکرگاه کار می‌کند. اکنون که درگیری‌ها به پایان رسیده، بخش‌های این بیمارستان مانند قبل شلوغ نیستند. بمب‌ها و گلوله‌ها متوقف شده‌اند و خیابان‌ها آرام است.

او گفت: “خیلی عجیب است. چند سالی است که این جا هستم، اما هیچ وقت این قدر ساکت نبوده است. من آن را به عنوان سکوت قبل از طوفان می بینم، امیدوارم که اشتباه کنم. باید دید.”

دکتر اوروسوویچ گفت که بسیاری از ساختمان‌های این شهر در نتیجه انفجار بمب‌ها صدمه دیده یا کاملا تخریب شده‌اند. خانواده های بسیاری که از درگیری‌ها فرارکرده بودند، حال به شهر بازگشته و در میان آوار و خرابه‌ها به دنبال خانه‌هایشان هستند.

او گفت: “آن‌ها در جلوی مساجد و در خیابان‌ها می‌خوابند. از آن جایی که پولی برای ساختن خانه هایشان ندارند، بسیاری از آن‌ها بی خانمان شده و یا مجبورند با خویشاوندانشان زندگی کنند.”

او همچنین گفت که شمار زیادی از خانواده‌ها در این منطقه در فقر زندگی می‌کنند و برای تهیه یک وعده غذا در تلاش هستند. بسته شدن بانک‌ها برای چندین روز و نداشتن پول شرایط را برای آن‌ها بدتر کرده است.

بسیاری از امدادگران خارجی که مسئول توزیع مواد غذایی در بین مردم بودند با آمدن طالبان این کشور را ترک کردند، اما دکتر اوروسوویچ از صربستان از جمله افرادی است که تصمیم گرفته همچنان در افغانستان بماند.

او گفت: “ما مسئولیتی داریم. ما تنها مرکز تروما در این استان هستیم. مردم به غذا، پول و دارو نیاز دارند.”

بدخشان

بدخشان یکی از فقیرترین ولایت افغانستان در شمال شرقی این کشور و هم مرز با تاجیکستان است. طالبان در ۱۱ اوت (۲۰ مرداد) کنترل مرکز این ولایت را به دست گرفت.عبدل یک دکتر در بدخشان است. آخرین بار که طالبان بر افغانستان حکومت کرد، او یک دانش آموز بود.

او گفت: “وضعیت در آن زمان خیلی بد بود و رفتار آن‌ها همانند گذشته است. من هیچ تغییری نمی‌بینم.”عبدل چندین تصویر از بیمارستانی در این منطقه که اکنون توسط طالبان محافظت می‌شود به بی‌بی‌سی فرستاد. در یکی از این تصاویر یک پسر ۱۸ ماهه نحیف روی تخت دراز کشیده در حالی مادرش برای نجات او به کارکنان بیمارستان التماس می‌کند. به گفته عبدل این زن از از عهده تهیه غذا برای کودکش برنمی‌آید.

به گفته او روزانه کودکان بیشتری دچار سوءتغدیه می‌شوند.بر اساس گزارش سازمان ملل متحد، انتظار می‌رود بیش از نیمی از کودکان زیر پنج سال در افغانستان در سال آینده دچار سوء تغذیه شدید شوند.

فقر پیش از این برای بسیاری در این ولایت یک واقعیت بوده است. از زمان تسلط طالبان، قیمت مواد غذایی و سوخت افزایش پیدا کرده و کارکنان دولت شغل هایشان را از دست داده‌اند. برخی از آن‌ها همچنان در انتظاردریافت حقوق در چند ماه گذشته هستند.

عبدل همچنین از حقوق زنان در این ولایت می‌ترسد. در حالی که به زنان کادر پزشکی در این ولایت اجازه کار داده شده، سایر زنان اجازه ندارند تا به سرکارهایشان بازگردند و از خود می‌پرسند که چه چیزی در انتظارشان است.

عبدل گفت که دختران پس از کلاس ۶ اجازه رفتن به مدرسه را ندارند. “مردم هیچ امیدی به آینده خود ندارند. هیچ فرصتی در بدخشان برای مردم وجود ندارد.”

هرات

هرات یکی از شهرهای جاده ابریشم در نزدیکی مرز با ایران، یکی از لیبرال‌ترین شهرهای افغانستان بشمار می‌رود. یک روز پس از خروج نیروهای آمریکایی، صدها نفر از حامیان طالبان به خیابان‌ها آمدند و دیگران از ترس در خانه ماندند.

گل تازه از بازار برگشته بود که با بی‌بی‌سی صحبت کرد. او گفت: “که طالبان با اسلحه در تمام بازار بود. دیگر در خیابان‌ها بسیاری از افراد ثروتمند یا زنان و دختران را نمی‌بینید، همه از طالبان می‌ترسند.”

همسر گل، افسون، در حال حاضر نمی‌تواند بدون همراهی مرد از خانه خارج شود و مجبور است که برای پوشاندن صورتش برقع بپوشد. او گفت که “آینده دخترش نامعلوم است.”

به گفته گل، خواهرش که پزشک است چند هفته نتوانسته بود به درمانگاه برود، حتی پس از آن که طالبان به زنان در حرفه پزشکی اجازه بازگشت به سر کار را دادند. اما حالا توانسته به همراه سایر زنان به سرکار برگردد. اما هنوز زنان بسیاری در خانه هستند.

گل و خانواده اش هنوز امیدوارند که بتوانند افغانستان را ترک کنند.

او گفت: “ما هر جایی می رویم. آمریکا، آلمان، فرانسه، هر جایی.”

نوشته زندگی مردم در اوضاع کنونی افغانستان چگونه است؟ اولین بار در دانشجویان افغانستان | همصنفی | afghan students. پدیدار شد.

برخی از قدرتهای غربی که می‌خواهند بر دولت جدید طالبان تأثیری بگذارند، امیدوارند که پاکستان بتواند نقش میانجی را ایفا کند.

این کشور روابط بی‌نظیری با افغانستان دارد. آنها مرز مشترک ۲۵۷۰ کیلومتری (۱۶۰۰ مایل) باهم دارند. شرکای تجاری مهم هم هستند. ارتباطات فرهنگی، قومی و مذهبی متعددی دارند. حامد کرزی، رئیس جمهور پیشین افغانستان، زمانی دو کشور را “برادران جدا ناشدنی” توصیف کرد.

اما، حالا برای برخی از پایتخت‌ها که برای احیای رابطه خود با اسلام آباد صف می‌کشند، احساسات متفاوتی وجود دارد.

از نظر همه پاکستان به عنوان متحد محکم در نبرد با تروریسم جهادی دیده نمی‌شود. مدتهاست که توسط بسیاری در ایالات متحده و جاهای دیگر متهم به حمایت از طالبان است، چیزی که پاکستان آن را رد می کند.

با این حال، دیپلمات‌های غربی می‌خواهند طالبان را متقاعد کنند که به اتباع آنها اجازه ترک افغانستان را بدهد، اجازه ورود کمک‌های بشردوستانه داده شود و به صورت معتدل حکومت کنند. و این بدان معناست که آنها باید با کشورهایی مانند پاکستان و دیگر کشورهای منطقه صحبت کنند.

رابطه پاکستان با افغانستان و طالبان چگونه است؟

منتقدان پاکستان این کشور را متهم می‌کنند که قمار خود را روی افغانستان و طالبان زده است.پس از حملات ۱۱ سپتامبر که در افغانستان برنامه ریزی شده بود، پاکستان خود را به عنوان متحد ایالات متحده در “جنگ علیه تروریسم” معرفی کرد.

اما در عین حال، بخش‌هایی از نهاد نظامی و استخباراتی این کشور با گروه‌های اسلام گرا در افغانستان مانند طالبان ارتباط داشتند. با این ارتباطات، گفته می‌شود که این پیوندها زمانی به پشتیبانی مهم مادی و لجستیکی تبدیل شدند.

اعتقاد استراتژیست‌ها این بود که پاکستان خواهان سهمی در افغانستان است تا اطمینان حاصل کند که این کشور دارای دولتی طرفدار هند نشود. در مورد میزان و مدت حمایت پاکستان از طالبان مورد اختلاف است.

اما وقتی آخرین بار طالبان ۲۰ سال پیش در قدرت بودند، پاکستان یکی از معدود کشورهایی بود که به طور رسمی این دولت را به رسمیت شناخت. و هنگامی که طالبان ماه گذشته کابل را تصرف کردند، عمران خان نخست وزیر پاکستان اعلام کرد که این گروه “زنجیرهای بردگی را شکستند”.

پاکستان نگران چیست؟

با این حال، حمایت تاریخی پاکستان از طالبان به این معنا نیست که درباره تسلط این گروه در کابل کاملاً راحت است. پاکستانی‌ها در طول این سالها از دست گروه‌های تروریستی اسلام گرا که از مرزهای افغانستان حمله می‌کنند، متحمل آسیب‌های شدیدی شده اند.

پاکستان علاقه زیادی به تضمین گروه‌هایی مانند القاعده و شاخه محلی داعش – داعش- شاخه خراسان توسط دولت جدید طالبان دارد. این بدان معناست که پاکستان علاقه‌مند است که طالبان قاطعانه عمل کند و اجازه ندهد که این کشور به یک فضای بی‌حکومت تنزل کند.

نگرانی بزرگ دیگر پاکستان بحران پناهندگان است. این کشور در حال حاضر حدود سه میلیون مهاجر افغان از جنگ‌های قبلی دارد و با اقتصاد خراب خود، دیگر از عهده جریان بیشتر مهاجران بر نمی‌آید.

معظم احمد خان، کمیسر عالی پاکستان در بریتانیا در برنامه بی‌بی‌سی امروز گفت: “ما واقعاً ظرفیت پذیرش پناهجویان بیشتر را نداریم و به همین دلیل است که پیشنهاد می‌کنیم – و درخواست می‌کنیم که باهم بنشینیم و کار کنیم تا این اتفاق (هجوم مهاجران) پیشگیری شود.

برای مناسبات با غرب چه معنایی دارد؟

روابط پاکستان با غرب فوق العاده نیست.شاید بدترین رابطه با ایالات متحده باشد. جو بایدن حتی از زمان ریاست جمهوری با عمران خان، نخست وزیر پاکستان تماس نگرفته است.

ژنرال مک مستر، مشاور امنیت ملی سابق آمریکا، این هفته در سیمینار سیاستگذاری گفت که اگر پاکستان حمایت خود از گروه‌های جهادی را متوقف نکند، باید با آن به عنوان یک “دولت وحشی” رفتار کرد.

وی گفت: “ما باید تظاهر به اینکه شریک ما پاکستان است، بس کنیم.” پاکستان با سازماندهی، آموزش و تجهیز این نیروها و با استفاده از سازمان‌های تروریستی جهادی به عنوان بازوی سیاست خارجی خود به عنوان یک ملت دشمن علیه ما عمل کرده است.”

اما این دیدگاه آمریکایی مانع ایستادن قدرتهای غربی پشت دروازه پاکستان نشده است. در روزهای اخیر وزرای خارجه بریتانیا و آلمان از اسلام آباد دیدن کرده اند. ایتالیا نیز به زودی می‌رود.

دیپلمات‌ها معتقدند – یا حداقل امیدوارند – که پاکستان هنوز بر طالبان نفوذ دارد. آنها همچنین نگران اند که دور زدن پاکستان باعث تشویق بیشتر این کشور در افتادن به آغوش گرم چین شود.

البته این سوال مطرح است که آیا پاکستان واقعاً می‌تواند بر طالبان تأثیر بگذارد؟

ملا عبدالغنی برادر، که گفته می‌شود رهبر دولت جدید طالبان است، در گذشته در بازداشت پاکستان به سر برده است. تا چه اندازه او با هم‌بازی‌های سابق خود گرم است، باید دیده شود.

نوشته به قدرت رسیدن طالبان برای پاکستان به چه معناست؟ اولین بار در دانشجویان افغانستان | همصنفی | afghan students. پدیدار شد.

گروه ولایت خراسان، با نام کامل حکومت اسلامی عراق و شام – ولایت خراسان، شاخه محلی داعش است که در افغانستان و پاکستان فعالیت می‌کند.

این گروه افراطی‌ترین و خشن‌ترین گروه بین جهادی ‌های مسلح حاضر در افغانستان محسوب می‌شود.این گروه در ژانویه ۲۰۱۵، هنگامی که داعش در عراق و سوریه در اوج قدرت بود، و خلافت خودخوانده این گروه هنوز توسط ایالات متحده و متحدانش سرنگون نشده بود، تاسیس شد.

آن‌ها هم از بین جهادی‌های افغانستان نیرو می‌گیرند و هم از بین جهادی‌های پاکستان، مخصوصا از بین اعضای سابق طالبان که سازمان خود را به اندازه کافی افراطی نمی‌دانند.

این گروه افراطی چقدر افراطی است؟

گروه ولایت خراسان در سال‌های اخیر مقصر برخی از بدترین جنایات قلمداد شده است، از جمله هدف قرار دادن مدرسه‌های دخترانه، بیمارستان‌ها، و حتی حمله به یک بخش زایمان و کشتن زنان باردار و پرستاران حاضر در آن.

این گروه در کجا مستقر است؟

اعضای این گروه در ولایت ننگرهار در شرق افغانستان مستقر شده‌اند، در اطراف مسیرهای قاچاق مواد مخدر و انسان به مقصد و از مبدا پاکستان.

این گروه در اوج قدرت خود حدود ۳٫۰۰۰ عضو داشت – اما در درگیری با نیروهای امنیتی آمریکایی و افغانستانی، و همچنین نیروهای طالبان، متحمل تلفات قابل توجهی شده است.

آیا با طالبان رابطه دارد؟

در اساس آری، از طریق گروه ثالثی به نام شبکه حقانی.پژوهشگران می‌گویند که گروه ولایت خراسان روابط محکمی با شبکه حقانی دارد که به نوبه خود ارتباط تنگاتنگی با طالبان دارد.

مسئول امنیت کابل حالا فردی به نام خلیل حقانی است که ۵ میلیون دلار برای سرش جایزه تعیین شده است.دکتر سجان گوهل، عضو بنیاد آسیا اقیانوسيه، چند سالی است که گروه‌های مسلح حاضر در افغانستان را رصد می‌کند.

او می‌گوید “چندین حمله بزرگ بین ۲۰۱۹ و ۲۰۲۱ با همکاری گروه ولایت خراسان، شبکه حقانی گروه طالبان و دیگر گروه‌های تروریستی مستقر در پاکستان اجرا شد.”

وقتی طالبان روز ۱۵ اوت کابل را تصرف کرد، درهای زندان پل چرخی را گشود و تعداد زیادی محکوم را آزاد کرد، از جمله کسانی که گفته می‌شود به داعش و القاعده تعلق دارند. این افراد حالا آزادانه می‌چرخند.

اما گروه ولایت خراسان اختلافات مهمی نیز با طالبان دارد و آن‌ها را به کنار گذاشتن جهاد متهم می‌کند و می‌گوید این گروه صلح از راه مذاکره در “هتل‌های مجلل” دوحه را به میدان نبرد ترجیح داده است.

نیروهای مسلح داعش حالا چالشی بزرگ برای دولت آینده طالبان محسوب می‌شوند، مساله‌ای مشترک بین رهبری طالبان و سازمان‌های اطلاعاتی غربی.

نوشته بحران افغانستان ،داعش شاخه خراسان چه کسانی هستند؟ اولین بار در دانشجویان افغانستان | همصنفی | afghan students. پدیدار شد.

گزارش ها از ولایت پنجشیر در شمال کابل حاکی است که جنگ میان افراد طالبان و نیروهای مقاومت با شدت تمام ادامه دارد.

یک سخنگوی نیروهای موسوم به جبهه مقاومت ملی، به رهبری احمد مسعود گفته که جنگجویان طالبان به دلیل “انفجار کوه” در منطقه دشت رِیوت تحت محاصره قرار گرفته‌اند و ضمن متحمل شدن تلفات بسیار سنیگین تمام وسایط و تجهیزاتشان به جا مانده است.

این درحالی است که یکی از سخنگویان طالبان در توییتی ادعا کرده که افراد این گروه ولسوالی‌های عنابه، شُتُل، پریان و خِنج پنجشیر را تصرف کرده و در حال پیشروی هستند

ادعاهای مطرح شده توسط دوطرف تاکنون از سوی منابع مستقل تأیید نشده است.همزمان دیروز هم تجمع‌های اعتراض‌آمیز زنان در شهرهای افغانستان از جمله کابل و نیمروز برگزار شد.

اعضای طالبان به زنان معترض در کابل حمله کردند و به سوی آنها گاز اشک آور هم شلیک کردند. تصاویری از زنانی که در این حمله زخمی شدند در شبکه های اجتماعی از سوی کاربران افغان منتشر شده است.

نوشته اعتراضات زنان در افغانستان چه نتیجه ای خواهد داشت؟ اولین بار در دانشجویان افغانستان | همصنفی | afghan students. پدیدار شد.

اکنون احمد مسعود، رهبر ‘جبهه مقاومت ملی ‘، از همه‌ مردم افغانستان خواسته است تا در برابر گروه طالبان “به هر شکل ممکن قیام کنند و برای سربلندی و عزت افغانستان بپا خیزند.”

احمد مسعود در تازه‌ترین پیام صوتی گفته است که طالبان خلاف تصمیم عالمان دین بر پنجشیر حمله کردند و “طینت اصلی خود را نشان دادند”.

او همچنین گفته است مقاومت در دره‌های پنجشیر و اندراب ادامه دارد. آقای مسعود از اعتراض‌های زنان در کابل و مزارشریف به عنوان الگوی از این مقاومت یاد کرده است. او از تظاهرات مردم در خارج از افغانستان هم که علیه گروه طالبان بپا شد، تشکر کرده است.

روز گذشته طالبان کنترل مراکز ولسوالی‌های پنجشیر را به دست گرفتند. ذبیح‌الله مجاهد، سخنگوی گروه طالبان در نشست خبری صبح روز دوشنبه گفت که حالا جنگ در افغانستان خاتمه یافته و پنجشیر در تصرف آنهاست.

او همچنین گفت که پنجشیر پر از سلاح و مهمات است که بعدا به مرکز انتقال داده خواهد شد و برای دفاع از سراسر افغانستان بکار خواهد رفت.

روشن نیست احمد مسعود و امرالله صالح از چهره‌های برجسته جبهه مقاومت فعلا کجا هستند.

احمد مسعود از حمله دیروز بر پنجشیر به عنوان حمله “خارجی‌ها” بر افغانستان یاد کرده است. روز گذشته گزارش‌های تایید ناشده از حملات پهپادی بر مواضع نیروهای مقاومت در پنجشیر خبر داد.

شماری از مردم در تماس‌های جداگانه به خانواده‌هایشان از کشتار مردم ملکی در قریه‌های پنجشیر از سوی نیروهای طالبان خبر داده اند. شماری دیگری از اهالی پنجشیری‌ که در کابل زندگی می‌کنند، می‌گویند طالبان دنبال جوانان پنجشیری در محلاتی اند که اکثرا تراکم جمعیت مردم پنجشیر آنجاست.

بلال کریمی، از دستیاران ذبیح‌الله مجاهد، در تماس با بی‌بی‌سی ادعا بازداشت جونان پنجشیر در کابل و کشتار غیر نظامیان در ولایت پنحشیر و آتش‌زدن به زمین‌های مردم را رد کرد.

در روزهای گذشته و تا کنون با شدت گرفتن جنگ در پنجشیر دسترسی به معلومات و خبرهای دقیق از پنجشیر کاهش یافته است.

گروه طالبان این ادعاها را رد کرده و گفته که نیروهای طالبان با غیرنظامیان کار ندارند.

محاصره پنجشیر

گروه طالبان برق و دسترسی به شبکه‌های اینترنتی را بر مردم پنجشیر قطع کردند. پنجشیر در نزدیک به دو هفته گذشته در محاصره مطلق گروه طالبان قرار داشت.

امرالله صالح، معاون رئیس جمهوری پیشین، در نامه‌ای نوشت که گروه طالبان از ورود مواد خوراکی و دارو به پنجشیر جلوگیری می‌کنند. او از ملل متحد خواست تا به آنچه او جنایت جنگی از سوی گروه طالبان می‌داند، توجه کند.

آنچه در نزدیک به دو هفته بر پنجشیر گذشت، در مقیاس به آنچه در سراسر افغانستان گذشت متفاوت بود.با آنکه فروپاشی دولت افغانستان توجه زیاد جامعه جهانی را به همراه داشت، حملات گروه طالبان در پنجشیر، بستن راه‌های مواصلاتی به این ولایت، جلوگیری از ورود مواد غذایی، قطع برق و دسترسی به انترنت با خاموشی مطلق کشورهای جهان و نهادهای حقوق بشری همراه شد.

بعد از ورود نظامیان طالبان به کابل به تاریخ ۲۴ اسد/مرداد، بزرگان پنجشیر تلاش کردند تا با گفت‌وگو روی مسائلی مانند ایجاد دولت فراگیر و همه شمول، آزادی‌های تسجیل شده در قانون اساس، برابری مرد و زن، و اقوام و ادیان مختلف از آغاز جنگ دیگری جلوگیری شود.

گروه طالبان هم با بزرگان پنجشیر وارد گفت‌وگو شدند. احمد مسعود، رهبر “نیروهای مقاومت ملی”در صحبت با بی‌بی‌سی گفت که خواهان مذاکره با گروه طالبان است اما در صورت اعمال فشار از سوی این گروه، حاضر به دفاع از آرمان‌های افغانستان شمول است.

گروه طالبان در حالیکه رسما اعلام کردند که در پی تصرف پنجشیر از راه زور نیستند، بر ورودی‌های پنجشیر از دو جهت حمله کردند.

فهیم دشتی، سخنگوی جبهه مقاومت در پیام ویدئویی از دفع حملات طالبان و کشته‌های آنها خبر داد. طالبان همچنین در صحبت با بی‌بی‌سی فارسی گفت که نیروهای مخالف به رهبری احمد مسعود به افراد گروه طالبان حمله کرده اند.

فهیم دشتی، سخنگوی جبهه مقاومت و مشاور احمد مسعود، در کنار عبدالودود زره، فرمانده پیشین و خواهرزاده احمدشاه مسعود، شب گذشته در جنگ با گروه طالبان کشته شدند.

با گذشت ۲۳ روز از تصرف کابل از سوی گروه طالبان، این گروه تا هنوز هم قادر به ایجاد دولت نشده است. سخنگویان این گروه همواره می‌گویند کار برای ایجاد دولت همه شمول جریان دارد.

نوشته احمد مسعود: قیام عمومی را بخاطر عزت و سربلندی افغانستان آغاز کنید اولین بار در دانشجویان افغانستان | همصنفی | afghan students. پدیدار شد.